Ακούμε συχνά αυτή τη φράση από γονείς ή γιαγιάδες, όταν οι δημόσιες και δημοτικές δομές διευκόλυνσης της οικογένειας και παιδικής μέριμνας είναι ελλειμματικές.

Με τέτοιες συνθήκες, η χαρά για ένα παιδί που έρχεται στον κόσμο, ως προς την προτεραιότητα για φύλαξη, ανατροφή και φροντίδα, επιφέρει την αλλαγή του προγραμματισμού στην ευρύτερη οικογένεια, περαιτέρω οικονομική επάχθεια για τους γονείς και αποθάρρυνση της γεννητικότητας. 

Οι γονείς βρίσκονται σε μια μεταβατική αλλά  αγωνιώδη κατάσταση για την φροντίδα του μωρού τους αρχικά, του voucher τον χειμώνα για την προσχολική ηλικία και των camps το καλοκαίρι για τα παιδιά του δημοτικού. Η ιδιωτική πρωτοβουλία και η Εκκλησία καλύπτει μεγάλο μέρος αυτών των αναγκών αλλά υποκαθιστά την υποχρέωση της πολιτείας και του δήμου με την τσουχτερή οικονομική επιβάρυνση της οικογένειας. 

Το κυρίαρχο όμως πρόβλημα εμφανίζεται κατά τους θερινούς μήνες. 

Ελλείψει ενός ενιαίου οργανωμένου και σταθερού χώρου με ειδικές τεχνικές προδιαγραφές και ειδικευμένο προσωπικό παιδαγωγών για δημιουργικές δραστηριότητες, υλοποιείται μια «εκ των ενόντων» λύση, τύπου  «εναπόθεσης» παιδιών. Αυτή η λύση είναι γνωστή με τη χρήση του όρου «camp»,που παρά την προέλευση του αγγλικού όρου, υλοποιείται στην πόλη μας στις τσιμεντένιες επιφάνειες των αύλειων χώρων των δημοτικών σχολείων, που δεν έχουν ούτε πράσινο φύλλο, κάτω από 40 βαθμούς. Ωστόσο, μια τέτοια αναγκαία λύση της διασποράς των παιδιών στα δημοτικά μας σχολεία δεν συνθέτει μια παιδαγωγική ενότητα, μια ασφάλεια και μια χαρούμενη κατάσταση για τα παιδιά. 

Παράδειγμα υποδειγματικού camp, υπήρξε για την πόλη μας το Κέντρο δημιουργικής Απασχόλησης παιδιών το οποίο λειτουργούσε για μια δεκαετία περίπου εντός του Άλσους με πλήρη επιστημονική επίβλεψη και άρτια οργάνωση. Τα περίπου 200 παιδιά βρίσκονταν το καλοκαίρι σε ένα καταπράσινο περιβάλλον ασφαλούς παραμονής  και πραγματικής παιδαγωγικής αρωγής.

Ωστόσο, επειδή το οίκημα καταστράφηκε από πυρκαγιά το 2007 δεν διεκδικήθηκε η δυνατότητα επανακατασκευής του, λόγω προτέρας παράνομης κατασκευής του. Το παράλογο της απαγόρευσης μιας τέτοιας χρήσης από το δασαρχείο που έρχεται κατά τη γνώμη μου σε πλήρη αντίθεση με τη λογική, επέφερε έκτοτε μεγάλο πρόβλημα στις οικογένειες. 

Είναι όμως άξιο συζήτησης, πως με την ευκαιρία της πρόσφατης μελέτης διαχείρισης του άλσους μας και της έγκρισης χρήσεων εντός αυτού, επετράπη η δημιουργία θεάτρου ( με την αναγκαία μεταφορά βαρέων μηχανημάτων και σκηνικών κλπ) και δεν ετέθη καν το ζήτημα της δημιουργίας ενός θερινού camp για τα παιδιά της πόλης μας προκειμένου να δοθεί λύση νόμιμα και σταθερά.

Μπροστά στην ανάγκη για μια ευχάριστη και ασφαλή φιλοξενία των παιδιών με επιστημοσύνη, παραγωγική ενασχόληση, ανάπτυξη δεξιοτήτων, συναναστροφή, κοινωνικοποίηση κλπ, η παράταξη Κοινωνίας Βήμα στην οποία έχω τη χαρά να συμμετέχω,βάζει το ζήτημα ξανά μπροστά. Εντός ή εκτός άλσους, διαπιστώνει την ανάγκη για μια σταθερή, κατάλληλη, επιστημονικά επικουρούμενη δημοτική δομή  και δεσμεύεται για την υλοποίηση ενός τέτοιου φιλόξενου χώρου. Η υλοποίηση, σύμφωνα με το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο, την γραφειοκρατία κλπ, ίσως καθυστερήσει. Ωστόσο θα έχει μπει η βάση για την υποχρέωση του δήμου να καλύψει επαρκώς τις ανάγκες και να βοηθήσει τον προγραμματισμό των οικογενειών.

Το δίχτυ της παιδικής μέριμνας είναι αόρατο, αλλά δυνατό.